Van Hooggevoeligheid naar Kracht

Hoogegevoeligheid, overgevoeligheid, heb je even?

 Wie heeft er tegenwoordig niet van de term HSP Hooggevoeligheid gehoord, het heeft alles met voelen te maken.

Als ik schrijf vanuit mijn gevoel, en eerlijk gezegd kan ik ook alleen maar vanuit mijn gevoel spreken en schrijven, zou je zeggen toch, maar is dat wel zo?

Nou ik kan je in ieder geval verklappen dat die slinger niet voor mij opgaat.

Het is soms een dagtaak om mijn energie af te schermen om maar niet te verdwijnen in de energie van een ander, waardoor het moeilijker is om mijn eigen ding te doen.

Bij mij is de term overgevoelig beter van toepassing.

Terug in de tijd

Vroeger toen ik niet bekend was met HSP was het contact met ander soms een worsteling voor mij.

Mijn eerste herinnering, gaat terug naar toen ik 15 jaar was en ontstond in de tram onderweg naar de stad. De tram was bomvol en dat voelde al ongemakkelijk, maar gelukkig, iemand stond op ik ging gauw zitten.

Plotseling voelde ik een enorme angst zo heftig, ik had het idee dat ik neergeschoten zou worden.  

Vol afschuw met het zweet op mijn voorhoofd en veel paniek bleef ik zitten, ik deed alsof er niets aan de hand was.

Op een gegeven moment was ik uitgestapt en liep angstig de stad in, na een paar minuten was het gevoel helemaal verdwenen?!! 
Huh hoe kan dat? Ik liep heel de dag met een grote vraagteken en snapte helemaal niet wat mij was overkomen, ik dacht ...ik spoor niet.

Jaren later had ik ook een heftige reactie op een situatie van iemand, waar ik op in aan het praten was, en probeerde te helpen.

Het was een jongeman die er vrij depressief en onverzorgd uitzag.
We raakte aan de praat en hij stortte binnen twee minuten zijn volledig levensverhaal over mij heen.

Met als toetje, dat hij geen zin meer had in het leven en zelfmoord wilde plegen, ik bleef mijn best doen om hem op andere gedachte te brengen.

Na afloop fietste ik weg en voelde ik me steeds ellendiger er hing een grote donkere wolk om mij heen.

Bah ik voelde mij vreselijk! Wat raar toch, vanmorgen had ik mij heel goed gevoeld en nu.

Na wat sprongen vooruit in de tijd die dag, lag ik op bed hard te janken te zuchten, ik had geen zijn meer in het leven oh oh oh ik wil D..O..O .!

Wacht even, dit ben ik helemaal niet, zulke gedachten zijn mij vreemd. Plotseling begreep ik dat het zijn gevoelens waren, ik had het toetje meegenomen!!!

Ik sprong op en lachte keihard, ik deed muziek aan, danste en zong mee en weg was het gevoel.  

Fijn ik was weer terug!  

Hopelijk leeft de jongeman nog. 

Maar zoals je begrijpt, mijn redderssyndroom heeft die dag een grote deuk opgelopen, hahaha.

Heftig ja! Ik kreeg wel minder zin in mensen en zonderde me vaker af, waarvan ik nu weet dat de meeste hsp’ers hetzelfde ondergaan.

 Ik voelde steeds meer en merkte dat als je geen eigen mening vormt, het je gevoelig maakt en je makkelijk beïnvloedbaar bent voor anderen.

Ik was sowieso een meester in meerdere kanten van één verhaal of iemand te zien. Zoveel begrip, dat maakte mij heel meegaand, maar dat hield eigenlijk mijn probleem in stand.

Op zich is het niet erg als je iemand met goede bedoelingen treft, maar dat is helaas niet altijd zo.

Vele hebben een eigen agenda en werken voor zichzelf, waar ik meer voor de wereld werk. 
Hiermee bedoel ik, dat ik altijd gebruik maak van mijn kracht om andere te bekrachtigen.

Kracht

Nu ik het gevoelige beter begrijp en bewuster kies met wie ik mij verbind. Weet ik dat het niet mijn taak is om iedereen te redden en ik ook niet meer zo gauw blijf zitten met de energie van een ander.

Het vormen van een eigen mening en deze uit te spreken. En iets doen met al mijn ideeën in plaats van alleen er over na te denken echt uitwerken en de wereld in brengen. 

Maar ook een oordeel ergens over vormen, zij het alleen in gedachte, dit alles maakte mij krachtig en minder gevoelig.  Het bakend kaders waarbinnen je beter bij jezelf kan blijven en je bent minder van je stuk te brengen..

Nu ben ik daar ook een meester in geworden, mijn roze bril is af, de harde werkelijkheid is goed voelbaar, maar goed te hanteren.

Ik heb baat bij en hou van edelstenen en probeer iedere ochtend een korte aardingsoefening te doen zodat het onder de mensen zijn toch leuk kan zijn.

 Wat ook heel belangrijk is, om niet afhankelijk te worden van alles buiten jezelf,  maar het als een tijdelijke hulp te zien. Want uiteindelijk zullen we ons zelf genezen van ieder kwaaltje, dat ligt in ons.

 Herken jij je hier ook in en wil je iets van jou verhaal delen? Laat dan wat van je horen in de vorm van een reactie? 

Volg mij op instagram